Παναγιά μου Κρημνιώτισσα...

Στην Χάρη της που γιορτάζει σήμερα.
Ζαλίζουν το μυαλό μου χίλια ερωτήματα αναπάντητα. Πως έγινε αυτό το μικρό θαύμα εδώ πάνω. Λένε πως το΄φιαξε ναυαγός. Ποιος ήταν; Τι είδαν τα μάτια του σ΄αυτά τα άπατα νερά. Πως τόκανε; Γιατί; Ποιά ανάγκη της ψυχής του τον έφερε σ΄αυτό τον βράχο. Που βρέθηκε τόση ευλάβεια, τόση πίστη, τόσο πείσμα. Αναρωτιέμαι ποιός να ήταν αυτός, που διάλεξε τούτο το απάτητο μέρος , και από ποια δύναμη σπρωγμένος οδηγήθηκε σ΄αυτόν τον γκρεμό , να βάλει την πέτρα πάνω στην πέτρα, να στήσει τον βωμό της πίστης του. Μήπως ήταν ο ίδιος ο Θεός και όχι άνθρωπος; Μετρώ τα σκαλοπάτια εκστατικός και κάνω ασυναίσθητα τον σταυρό μου, απ΄τον φόβο μήπως με την σκέψη μου αυτή ξεπέρασα τα ανθρώπινα όρια. Όσο ζώ, τάμα τόχω , νάρχομαι κάθε χρόνο να ανάβω το καντήλι σου Παναγιά μου Κρημνιώτισσα.