Πέτρινες θεές...

Περπάτησα στα χνάρια του Γιουσούφ, χάθηκα στα βάθη της Τουρκίας. Είδα μιναρέδες, Δερβίσιδες, προσευχές πιλάφια και Μουεζίνιδες. Είδα στα Πομακοχώρια του Εχίνου, τις στάνες στα γκρίζα βουνά, και σκοτινές σπηλιές με κεριά που καίγανε σε λίμνες με Πέτρινες Θεές. Είδα την Εμινέ με τα σταχτιά μεγάλα μάτια. Τον Έρωτα μέσα απ΄την κάπνα του πολέμου. Στης Ροδόπης τα βουνά είδα τους κατσαπλιάδες , είδα φίλους και αδέρφια να πολεμούν σ΄αντικρυστά αμπριά. Περπάτησα στα σοκάκια της Αλεξάνδρειας, και στα πολυτελή σαλόνια της με τους κατασκόπους. Μα πιο πολύ είδα πως η Φιλία είναι δώρο και του Θεού και του Αλλάχ. Δεν ξέρω τόσα γράμματα για να πω άλλα λόγια, σαν αυτούς που προλογίζουν τα βιβλία σου. Ψαράς είμαι. Γυρνώ τις σελίδες και λέω μέσα μου..ά τον κερατά. Διαβάζω παρακάτω και λέω, ά το κωλόπαιδο. Δεν κάνω λοιπόν για να προλογίζω βιβλία. Θα με πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία στην ζωή μου. Έμαθα όμως να διαβάζω τους ανθρώπους, και να μετρώ τα γράδα τους. Ξέρω πια να διαλέγω φίλους. Εσένα θα 'θελα να 'χω φίλο, φίλο κοντινό, να σε ανταμώνω κάθε μέρα. Να πίνω ρακιά μαζί σου. Εσύ να λές και γώ να ακούω.Εσύ να σκέπτεσαι κι εγω να σιωπώ, μην σου χαλάσω την στιγμή.
Και ύστερα να παινεύομαι ότι αυτός που τόγραψε Φίλος μου είναι. Δικός μου Φίλος.